Sabah erkenden kalkar ya da kaldırılırsın. Saat 6'da kahvaltı başlar, 8 etüt, 9 kahvaltı. Ya da buna yakın, her gün tekrar eden benzer şeyler...
Soğuk bir ankara sabahı. Sabah kalkıp, hazırlığımı yapıp yemekhaneye inmiştim. Bu bina kompleksinin, nadiren kullandığımız konferans salonu ile birlikte en iddialı binasıdır yemekhane. Tek katlı. Zemin altı hazırlama bölümü. Üst katı yemekhane salonu. Geniş ve ferah.
Evet bu soğuk ankara sabahında koşa koşa yemekhaneye gittiğimiz bir gündü. Palas pandıras kahvaltı ve sonrası etüde yine koşar adım. Tam yemekhaneden çıkarken merdiven başının buz tuttuğuna dikkat edememiştim ve ayağım kaydı düştüm. Üst baş felaket. Çok mahçup oldum. İnsan ilk şaşkınlığını attığında kimse görmemiş olsa bari der ya. Okulun pencerelerinde yemek haneye doğru bakan güruh katıla katıla gülüyor.
Bir telaşla geldim sınıfımıza ve pencereye dizilmiş sınıftaşlarımın tamamı pencereye dizilmiş yemekhaneden çıkıpta ayağı kayıp düşenlere gülüyor.
Evet işte o gün anladım bu okuldan bir cacık olmayacağını.
33-34 sene öncesinin bu olayını neden anlattım?
Geçen gün katılıma zorunlu hissettiğim Gemlik veda yemeğinde benzer bir sorunu yaşadım. Herkes güldü eğlendi. İşte o zaman anladım ... lisemden farklı olmadığını....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder