Doçentlik yönetmeliğindeki değişiklikle birlikte, doktora yapılan alan dışında doçentlik başvurusu yapma imkanı ortadan kalkıyor. Böylece kişilerin kendi alanlarına daha fazla hakim olmalarının amaçlandığı söylenebilir. Ayrıca doçentlik yönetmeliğindeki değişiklikle yeni dönemde başvuru yapacak adayların yönetmelikte belirlenen sürelerde ders vermeleri gerektiği de belirtilmekte. Böylece akademisyenlerin doçentlik aşamasından itibaren ders verme konusunda tecrübe sahibi olmalarının amaçlandığı ve böylelikle dışarıdan doçentlik başvurusu yapılmasının önüne geçilmek istendiği anlaşılmaktadır.
Her iki değişikliğin de olumlu yansımaları olacağı gibi pek çok olumsuzlukları da beraberinde getireceğini söylemek mümkündür. Ancak yönetmelik eğitimde fırsat eşitliği sağlıyor mu, eğitimle ilgili bir konuda yönetmelikle sınırlama yapmakla anayasal hak ve hürriyetler konusunda gereken dikkat ve hassasiyet gösterilmiş midir sorularını sormak gerekiyor.
Değişikliğin hukuki boyutu yanında fonksiyonel ve faydacılık açısından da eleştirilmesi gerekir. Doçentlik başvurusu sayısını sınırlama amacını taşıyan bu düzenleme yurt dışından gelecek akademisyenler için ne kadar uygulanabilecektir? Ayrıca yıllarını kamu kurumlarına vermiş, ancak akademisyenlik için diğer şartları taşıyan örneğin ileri derecede yabancı dili bulunan, kurumsal işleyişler konusunda tecrübeli kişilerin akademisyenliği ile bu konularda hiçbir tecrübesi bulunmayan çekirdekten yetişme akademisyenler arasında da fark olacağı mutlaktır.
Eleştirileri yaparken bu değişikliklerin beni etkilemediğini söylemeliyim. Ben zaten gereken başvuruyu zamanında yapmıştım. Umarım konu yeniden değerlendirilir. Önce kalite ve yüksek deneyim anlayışı ile akademisyenlerin önü açılır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder